Torpağına qovuşan səs...- Fuad Biləsuvarlı yazır » Azərbaycan İnformasiya Agentliyi

Torpağına qovuşan səs...- Fuad Biləsuvarlı yazır
Tarix: 30-07-2025 | Saat: 12:12
Bölmə:Özəl | çapa göndər

Gülüstan Əliyeva — səsinin arxasında bir vicdan dayanır

Respublikanın Əməkdar artisti, Milli Konservatoriyanın dosenti, fəlsəfə elmləri namizədi və Opera və Balet Teatrının solisti, İncəsənət gimnaziyasının səs müəlliməsi Gülüstan Əliyeva təkcə incə və zərif səsi ilə deyil, həm də əxlaqi qətiyyəti, mənəvi duruşu və yüksək vətəndaş məsuliyyəti ilə yadda qalır. O, sənəti sadəcə estetik bir zənginlik deyil, həm də vicdanın, zamanla dialoqun, insanla təmasın ifadə forması kimi yaşayır.

Elə bu ruh halı Gülüstan xanımın fikirlərində daha aydın səslənir. Onun öz dilindən eşitdiyimiz sözlər, həyat və sənət yoluna verdiyi mənanı daha da dərinləşdirir. Həmin düşüncələrə birlikdə nəzər salaq:

"Mən də bir vətəndaş, bir sənətkar, bir şəhid ailəsi olaraq hər zaman onların yanında olmağı özümə borc bilirəm" – bu sözlər Gülüstan xanımın daxili dünyasında yaşayan sükutlu və dərin bir vəfalılığın dilidir. Onun sənət mövqeyi təkcə səhnəyə deyil, həm də cəmiyyətə yönəlmiş bir ruh halıdır.

Səhnə həyatının incəliyi

Opera sənətinin ruhunu daşıyan bir solist kimi, Gülüstan xanım səhnədəki hər çıxışı ilə müasir klassikanı milli melodiyalarla qovuşdurur. Onun vokal estetikası Azərbaycan musiqisinin incəliklərini dünya operasının texniki zənginliyi ilə birləşdirərək unikal bir məktəb formalaşdırır.

Pedoqoji fəaliyyətində isə o, yalnız bilgini ötürmür — ruhu oyadır, musiqini tələbənin daxili dünyasında yaşam halına çevirir. Tələbələri onun yalnız müəllimi yox, həm də sənət yolunda yol göstərən bir məsləhətçi olduğuna inanırlar.

Hissin və hörmətin ahəngi

Gülüstan xanımın şəxsiyyəti ilə sənətkarlığı arasındakı əlaqə — bir ahəngin nümunəsidir. O, nəinki sənət yaratmaqla məşğuldur, həm də onu yaşadır, yaşadırkən dəyərləndirir. Onun səhnədəki hər notu, pıçıltı qədər incədir; hər çıxışı isə könüllərə salınmış dua qədər saf.

Səhnəyə qayıdış — yaradıcılığın yeni nəfəsi

Gülüstan Əliyeva üçün sənət sadəcə peşə deyil — o, bir həyat formasıdır, bir missiyadır. Bu gün onun yaradıcılıq həyatı yenidən vüsət alır: onun üçün yeni mahnılar yazılır, yeni tamaşalar səhnəyə hazırlanır, və ən əsası — onun şirin nəfəsilə, bənzərsiz səsilə teatr salonları yenidən nəfəs almağa başlayır. Tələbələri ilə canlı ünsiyyətdə olması sənətə olan sevgisini daha da gücləndirir, ona ruh verir. Gülüstan xanım üçün hər yeni layihə — yeni bir mənəvi yüksəlişdir, insan ruhunun zərif qatlarına səyahətdir.

Onun gözündə səhnə yalnız bir məkan deyil, duyğuların, idealların və estetik axtarışların birləşdiyi bir iç dünya kimi yaşayır. Yaradıcılıq prosesinin yenidən canlanması Gülüstan xanımı daha da ilhamlandırır, ona yeni səs qatır.

Elmi uğur — sənətin təhlilində bir zirvə

2023-cü ilin payızı ona yalnız yaradıcılıq yox, elmi sahədə də unudulmaz bir nailiyyət gətirdi. “Azərbaycan bəstəkarlarının opera yaradıcılığında qadın obrazları” mövzusunda musiqi dramaturji səciyyəli elmi tədqiqatı, illərin zəhmətini özündə birləşdirən dərin düşüncə məhsulu idi. Bu işlə o, opera sənətində qadın qəhrəmanların iç dünyasını, musiqi vasitəsilə ifadə olunan ruh halını incə analizlə təqdim etdi.

2023-cü ilin oktyabr ayında aldığı diplom — Sənətşünaslıq üzrə fəlsəfə elmləri namizədi titulu — onun sənətə və elmə verdiyi əməyi təsdiqləyən bir zirvədir. Bu titul sadəcə bir akademik uğur deyil; bu, Gülüstan xanımın sənətə olan sevgisinin, düşüncələrinin və intellektual dərinliyinin rəsmi tanınmasıdır.

Qarabağa səslənən səhnə — səsin yurdla görüşü

Gülüstan Əliyevanın sənət yolu yalnız səhnələrdən ibarət deyil — o, həm də torpağın nəfəsini, yurda bağlılığı oxuyan bir yolçudur. Cəbrayıl, Füzuli kimi doğma bölgələrimizdə həyata keçirilən "Vətən oxuyur" layihəsində onun iştirak etməsi, sənətin vətənlə necə iç-içə ola bildiyinin bariz göstəricisidir. Bu layihənin hər notunda, çəkilişin hər anında yurd sevgisi səslənir — səs, ruhla və torpaqla danışır.

Şuşanın nəfəsi ilə səslənən sənət

Gülüstan Əliyeva bu gün Şuşanı öz sənətində yaşadır — yalnız xatirələrdə yox, səhnədə, səsində, baxışında və yaradıcılığında. O, artıq Şuşadadır — bir sənətkarın ruhu ilə, sədaqəti ilə, musiqisi ilə. “Artıq Qarabağ bizimlədir” deyərək Şuşanı oxuyur, onun daşına, havasına, tarixinə musiqi ilə toxunur. Bu bir qovuşmadır — torpağın ruhuna sənətin dilində verilmiş cavab.

“Şuşaya gedilən yol” adlı mahnını bu gün yenidən səsləndirir — fərqli bir təfəkkürlə, qalib ruhun enerjisi ilə. Oqtay Rəcəbovun bəstəsi Gülüstan xanımın səsi ilə yeni bir zamanın simvoluna çevrilir. Hər notda zəfərin ahəngi, hər misrada yurd sevgisi səslənir.

“Şuşa ili” — Gülüstan xanımın sənətində sadəcə rəsmi bir tarix deyil, bu il onun qəlbinin səsi, ilhamın zirvəsidir.
İl boyunca o, Şuşaya həsr etdiyi iki mahnını ərsəyə gətirdi. Bu əsərlərin klipləri üzərində yaradıcı işlər də tamamlanmaq üzrədir. Gülüstan xanım Şuşanı yalnız oxumadı — onu dinlətdi, yaşatdı, sevdirdi. Musiqisinin hər bir notunda Şuşa nəfəs alır, hər bir misrasında Vətənə sevgi səslənir.

Bu təkcə musiqi deyil — bu, zamanın, torpağın və ruhun dialoqudur. Mahnının notları yalnız səslənmir, həm də yaddaşda iz qoyur. Gülüstan xanımın ifaları Şuşanı mahnılarda yaşadır, onu səsin gücü ilə xalqa daha da yaxınlaşdırır.

Gülüstan Əliyevanın sənət dünyası təkcə estetik gözəlliyin deyil, həm də mənəvi borcun, ictimai yaddaşın daşıyıcısıdır. Onun yaradıcılığında vətənə sevgi, şəhidlərə ehtiram xüsusi yer tutur. Musiqi onun üçün zamanın ruhunu ifadə etməyin ən təsirli yoludur — səslə tarix yazmaq, melodiyalarla xatirəni yaşatmaq.

Bu duyğuların təcəssümü olaraq, rejissor Nail Naiboğlunun rəhbərliyi ilə reallaşan sənət layihəsində Gülüstan xanım da iştirak etmişdir. Layihə çərçivəsində bir neçə şəhidin xatirəsinə həsr olunmuş kliplər ərsəyə gətirildi. Gülüstan xanım isə Şəhid Yusifin adına olan kompozisiyada öz səsini, öz ruhunu verdi — mahnı ilə yaddaş yaratdı.

Sözləri tanınmış şair, Prezident mükafatçısı, Həsən bəy Zərdabi mükafatçısı Fuad Biləsuvarlıya, musiqisi isə Əməkdar İncəsənət xadimi Nadir Əzimova məxsus olan bu əsər, sanki bir xalqın içindəki qüruru və kədəri tək bir səsdə birləşdirir. Bu mahnı — bir sənətkarın təkcə oxuması deyil, həm də şəhid ruhuna səcdəsi, bir vətəndaş borcunun səhnədə dillənməsi idi.

Xatirələrin səsi — şəhidlərin ruhuna yazılan musiqi

Gülüstan Əliyevanın sənət dünyası yalnız səslərlə deyil, sükutun da dililə danışır. Onun ifalarında təkcə musiqi deyil, həm də zamanın içindən süzülən xatirələr, acılar və ümidlər səslənir. Bu səs — şəhidlərimizin ruhuna yazılan bir duasıdır, bir sənətkarın qəlbindən doğan minnətdarlığın melodiyasıdır.

Otuz ildən artıq bir dövrün acılarını daşıyan xalqın nümayəndəsi kimi, Gülüstan xanım bu qələbələri musiqi ilə yaşadır. Müharibə illərində itirilən torpaqların geri qaytarılması onun üçün sadəcə bir siyasi hadisə deyil — bu, ruhun öz ünvanına dönməsidir, abırın, mənəviyyatın yenidən qazanılmasıdır.

Əlində mikrofon, qəlbində şəhidlərin xatirəsi ilə, o səhnəyə tək çıxmır — o, özü ilə birlikdə bir xalqın hekayəsini, göz yaşlarını və qürurunu da səsləndirir. Gülüstan xanım üçün bu göz yaşları artıq dərdin deyil, qələbənin, dirçəlişin göz yaşlarıdır.

“Azərbaycan yaşadıqca, Azərbaycan tarixi durduqca şəhidlərimizin adları qızıl hərflərlə yazılacaq” — bu inam onun mahnılarında bir not, onun danışığında bir nəfəs, onun sənətində bir əbədi izdir.

Torpağına qovuşan səs — yaddaşın səcdəsi

Gülüstan Əliyeva üçün sənət yalnız səhnədə səslənən notlardan ibarət deyil — o, həm də torpağa yazılan iz, ruhun daşıyıcısıdır. Qarabağa edilən səfər — onun üçün yalnız bir yolçuluq deyil, həm də daxili qovuşmanın bir mərhələsi idi. Hər addımda qəlbində bir dua, gözündə bir xatirə, səsində bir nisgil daşıyırdı.

Bu yol boyu qarşısına çıxan dağıdılmış məzarlar, yerlə-yeksan edilmiş qəbiristanlıqlar, onun yaddaşında yalnız acı deyil — həm də əzmkarlığın, şəhidlərə sədaqətin simvoluna çevrildi. Gülüstan xanım keçmişin izini tapmaq üçün zamanla vuruşdu, xatirələrlə danışdı, nəhayət, bir parça daşda, bir sinədaşı kölgəsində yaşanan yaddaşla qovuşdu.

Zabit həyat yoldaşının izlərini torpaqda yenidən tapması, dağıdılmış başdaşının yerinə bir ümid rəmzi qoyması — onun üçün şəhidliyin nə qədər müqəddəs və yaşanmış bir həqiqət olduğunu göstərir. Bu, təkcə bir qəbiri tapmaq deyil — itirilmiş bir zamanla barışmaq, vətənin bağrına səslə qayıtmaq idi.

“Ölünün şərafəti diri üçündür” — bu misralar onun həyat fəlsəfəsinə çevrilib. Şəhid adını yalnız yaşatmaqla yox, onu layiqincə daşımaqla gələcək nəsillərə örnək olmaq istəyir. Gülüstan xanımın sənəti təkcə səslənmir — o, həm də torpağa, ruhlara, tarixə səcdə edir.

Gülüstan Əliyevanın gündəlik həyatı da bir sənətkarlıq tərzidir — o, hər anı öz poetik baxışı ilə yaşayır, mətbəxində bişən ləziz dadlar qədər səhnəsində səs verən notların da ilhamını eyni zərifliklə yoğurur. Vaxtın imkan verdiyi anlarda mətbəx onun üçün yalnız yemək hazırlamaq yeri deyil — o, orda da öz ritmini, öz yaradıcılıq nəfəsini tapır.

Ailə həyatında da o, sadəliyi və sədaqəti ilə seçilir. Oğlunun atasının yolunu seçməsi, onun xidmət və fədakarlıq izlərini davam etdirməsi, Gülüstan xanım üçün qürur mənbəyidir. Bu seçimin arxasında tərbiyənin, yaddaşın və ruhun dayandığını hiss etmək mümkündür.

Nəvələri isə gələcəyin musiqili səhifələrinə ilk notlarını yazır. Biri idmanla, digəri isə musiqi ilə maraqlanır. Gülüstan xanım onların istedadını hiss etməyi bacarır — musiqiyə olan həvəsi incəliklə müşahidə edir. Onun üçün istedadın dəstəklənməsi bir vəzifə deyil, bir şərəfdir. Əgər nəvələrinin içindəki musiqi alovu doğrudan da parlayarsa, Gülüstan xanım onların ilk dinləyicisi, ilk müəllimi və ən sadiq ruhdaşı olacaq.

Səsin yetişdiyi ünvan — müəllimlikdə yaşanan sənət

Gülüstan Əliyeva üçün müəllimlik — təkcə bilik ötürmək deyil, bir ruh tərbiyəsidir. Milli Konservatoriyada iki onillikdən artıq pedaqoji fəaliyyət göstərən sənətkar, bu illər ərzində bir çox istedadlı gənci səhnəyə hazırlayıb, onları sənətin incə yollarına yönəldib. Onun dərsləri səsin texniki inkişafından daha artığını verir — duyğunun, məsuliyyətin, zəhmətin və sənətə olan sevginin məktəbinə çevrilir.

Tələbələri arasında ifaçı kimi tanınanlar da var, müəllimlik yolunu seçənlər də. Onun sənət ocağından çıxan hər bir tələbə — öz yolunu aydınlaşdıran bir səsdir. Müəllim olaraq Gülüstan xanım, hər səsi dinləyir, hər səslənmənin arxasındakı ürəyi hiss edir. Onun üçün tədris yalnız tədris deyil — bir ruh yolçuluğudur.

Məbud Əhmədov kimi tələbələrin həyat hekayəsi isə bu missiyanın nə qədər böyük olduğunu göstərir. Müharibə görmüş, yara almış, lakin yenidən sənətə qayıdan bir gəncin hekayəsi — sənətin şəfa, güc və dirçəliş olduğunu təsdiqləyir. Gülüstan xanım onu təkcə tələbə kimi deyil, bir qəhrəman kimi qucaqlayır — bu, müəllimlik və vətəndaşlıq borcunun birləşdiyi məqamdır.

Ustad dərsləri, televiziya layihələri, açıq səhnə təcrübələri — bütün bu vasitələr Gülüstan xanım üçün istedadların üzə çıxması, onların cəmiyyətlə sənət dilində danışması üçündür. Əgər tələbədə istek və hiss varsa, Gülüstan xanım onun ən böyük dəstəkçisi, ən sadiq ilhamverəni olur.

Səhnədə yaşanan ruh — opera aktrisası kimi Gülüstan Əliyeva

Opera və Balet Teatrının səhnəsi Gülüstan Əliyeva üçün sadəcə bir iş yeri deyil — o, bu səhnəni ruhunun səsləndiyi, emosiya ilə estetik arasında incə bir körpünün qurulduğu yer kimi yaşayır. Hər tamaşa onun üçün yeni bir ömür, hər rol isə bir hissin dilidir. Onun ifalarında musiqi — düşüncə ilə duyğunun dialoqudur.

Aktrisa kimi səhnəyə çıxdığı an, səsi ilə tamaşaçının iç dünyasına toxunmağı bacarır. Gülüstan xanım musiqini yalnız ifa etmir — o, onu yaşayır, hiss edir və hiss etdirir. Onun səhnə performanslarında incə mimika ilə güclü vokal bir-birini tamamlayır; hər not bir sətirdir, hər pauza bir hekayə.

Opera sənətində qadın obrazlarının incəliklərini, psixoloji dərinliyini və dramaturji gücünü səhnəyə daşımaq onun yaradıcı ehtirasını bəsləyən əsas amillərdəndir. Gülüstan xanım tamaşaçı ilə təkcə musiqi ilə deyil — həm də baxışla, hərəkətlə, səhnə ritmi ilə danışır.

Bu teatr onun üçün bir məktəbdir — özünü yenidən kəşf etdiyi, sənətə olan sevgisini cilaladığı məkan. Hər rol, hər səhnə, hər son pərdə — bir ömrün sənətdə necə yaşandığının nümunəsidir.

Son akkord — sənətin səssizliyi, ruhun ahəngi

Gülüstan Əliyevanın həyat yolu, səhnədəki hər bir rolu, verdiyi hər bir nəfəs — sənətə yazılmış bir ilahi kimi səslənir. Onun sənəti, yalnız notların düzümündən ibarət deyil; bu, duyğunun səsləndiyi, ruhun danışdığı bir kainatdır.

Opera səhnəsində sönən işıqlar, əslində, onun sənətində yanan bir şamın işığıdır — küləklərə meydan oxuyan, zamanın tozuna bürünməyən. Gülüstan xanım Azərbaycan sənətinə sədəqə deyil, sevgi bəxş edir; bu sevgi isə notlara çevrilir, səhnələrə hopur, yaddaşlara yazılır.

Onun səhnəsi bir pəncərədir — keçmişlə gələcək arasında. Orada dinləyici musiqini eşitmir, onu yaşayır. Gülüstan xanım tamaşaçıya təkcə səs vermir — ona unudulmaz bir an bəxş edir. Hər finalda pərdənin bağlanması — sənətin bitməsi deyil, ruhun tamaşaçıda yaşamağa davam etməsidir.

Bax elə bu ahəngdir ki, Gülüstan Əliyevanı sıradan bir sənətkar yox, əsl sənət hadisəsinə çevirir.

Ad və soyad:*
E-Mail:
Şərhiniz:
Kodu yazın: *