“Murov qartalı” - Raquf Orucov...- Fuad Biləsuvarlı yazır
Tarix: 11-07-2025 | Saat: 12:45
Bölmə:Özəl | çapa göndər
Böyük şair Məmmədhüseyn Şəhriyar deyirdi: "Şəhidlik bir səadət ki, hər kəs ona yetə bilməz." Bu sözlər zamanın sınağından keçmiş bir həqiqət kimi üz tutub bizə: şəhidlik yalnız bir itki deyil, Vətənin ucalığında bir zirvədir. Bu zirvəyə ucalanlar, canlarını torpağa qataraq bizlərə sabahı miras qoyanlardır.
Biz onları “Şəhidlər ölməz, Vətən bölünməz” deyə anırıq, lakin bu sadəcə şüar deyil—bu, qürurumuzun və ruhani borcumuzun ifadəsidir. Vətənin yollarında ömürlərini qoyan igidlərin xatirəsi hər bir azərbaycanlının yaddaşında bir nur kimi yaşayır. Onların ruhları qarşısında ehtiramla baş əyirik: Yeriniz cənnətlik olsun.
Bu gün biz o müqəddəs zirvəyə ucalmış bir igidin həyatına yaxınlaşdıq—Aprel döyüşlərinin şəhidi, “Murov qartalı” adı ilə tanınan polkovnik-leytenant Raquf Orucovun. Onun adına təkcə döyüşlərdəki igidliyi deyil, həm də ailəsinin Vətənə sədaqətindən doğan davamlı missiyası bağlıdır.
Raquf Orucovun həyat yoldaşı Sevinc Orucova ilə “Zəfər” Şəhid Ailələrinə Dəstək İctimai Birliyinin sədri kimi tanış olduq. O, bu ağrını unutmamış, səssizcə öz ömrünü şəhid ailələrinin dərdinə yoldaş olmağa həsr etmişdir. Sevinc xanım sadəcə bir həyat yoldaşı, bir vəkil, bir ictimai təşkilat rəhbəri deyil—o, həm də şərəfli bir irsin daşıyıcısıdır.
Raquf Orucovun ömrü qısa olsa da, onun hər bir günü Vətən eşqi ilə yoğrulmuşdu. Onun qəhrəmanlığı sadəcə döyüş meydanlarında qalmadı—bu ruh, bu məram Sevinc xanımın dilindən, onun fəaliyyətindən və şəhid ailələri üçün yaratdığı ümidlərdən boy göstərdi.
Beş il... Qarabağ uğrunda yazılan qürur və kədər dolu günlərin ötən zamanıdır. Hər yeni gün, bizə bir tərəfdən torpaqlarımızın azadlıq xəbərlərini bəxş etdikcə, digər tərəfdən şəhidlərimizin qapımıza gələn sükutlu xəbərləri ilə ağrılı xatirəyə çevrildi. Qürurla kədərin bir arada yaşandığı o günlər indi həm xatirə, həm də vətəndaş borcunun rəmzidir.
Bugünkü düşüncələr isə şəhidlik məqamına yeni bir baxışla yanaşır. Şəhidlik bir zirvədir—yalnız fiziki yox, mənəvi ucalığın simvolu. Bu zirvəyə çatanlar, əslində ruhları ilə bir xalqın taleyində işıq olur. Bu gün biz onları anarkən sadəcə bir ad çəkilmir—bir iradə, bir əqidə, bir Vətən sevdası yada düşür.
Polkovnik-leytenant Raquf Orucov isə bu anlayışın canlı təcəssümü idi. Hərbi geyimində yalnız silah deyil, bir ömürlük missiya daşıyırdı. Onun barəsində danışanlar deyirlər: o, sanki hərb üçün doğulmuşdu. Komandir olmaq onun sadəcə vəzifəsi yox, ruhunun çağırışı idi. Mülki həyata aid olan şeylər onda az idi—çünki o, bütövlüyü ilə Vətənə aid idi.
Sevinc Orucova bu ucalığın səssiz şahididir. Raquf bəyin həyatını onunla bölüşmək, Vətən məhəbbətini eyni çətin yollarla yaşamaq yalnız qürur deyil—dərin bir hissdir. O deyir: “Raquf bəy bizi əqidəli insan kimi formalaşdırdı.” Bu tərbiyə, bu mənəviyyat, fiziki yoxluğuna baxmayaraq, ailəsində yaşamını davam etdirir. Hər bir addımda “Raquf bəy olsaydı, buna necə baxardı?” sualı təkcə xatirə deyil—daxili bir kompasdır.
Raquf Orucovun şəxsiyyəti haqqında danışanlar onu “əsl Azərbaycan kişisi” adlandırırlar. Mərd, dürüst, qorxusuz, hərbi intizamla yoğrulmuş bir həyat... Ən adi anlar belə onda vətənpərvərliyin simvoluna çevrilirdi. Hərbi geyimi sadəcə forma deyildi—ruhun libası idi.
Raquf bəyin üç qardaşı olsa da, onların hər biri bir şeyi qəbul edir: heç biri onun xarakterində deyildi. Bu, onun şəxsiyyətinin təkrarsızlığını göstərir. Və bu gün biz onun irsini yalnız ailəsində deyil, xalqın yaddaşında da yaşadırıq. Onun adı bir çağırışa çevrilib—qürurla yaşa, əqidə ilə dayan, mərd ol, Vətən üçün yarat.
Raquf Orucovun varlığı təkcə hərb meydanında yox, evin hər anında, övladların seçimində, gündəlik yaşamın qərarlarında da hiss olunur. Onun şəhidliyindən sonra belə ailəsində zaman, duyğu və yön dəyişmədi—o, sanki ruhən onların içində yaşamağa davam edir. Çətin məqamda yuxuda yol göstərməsi sadəcə bir təsəlli deyil, inancın təcəssümüdür: o hələ də ailəsi ilə birgədir.
Bu xatirələrdən doğan dərinlik, şəhidin həyatının sadəcə heroik epizodlarla yox, təvazökar, doğma detallarla dolu olduğunu göstərir. Sevdiyi dovğa, kələm dolması, şirniyyatlar—bunlar onun sadəliyinin, ev həyatında göstərdiyi incə duyğuların sübutudur.
"Raquf şirniyyatı çox sevirdi. Dünyasını dəyişəndən sonra şirniyyat bişirməyi dayandırdım,” deyən Sevinc xanımın səsində isə bir dövrün bitməsini duymaq olur. Raquf Orucovun yoxluğu sadəcə fiziki bir itki deyil—bir həyat forması, bir evin ritmi, bir sevginin ətirli əlamətləridir.
Onun övladlarına verdiyi başlıca vəsiyyət isə təhsildir: oxuyun, savadlı olun, biliklə silahlanın. Bu, Vətənin azadlığı uğrunda döyüşən bir hərbçinin gələcək nəsillərə verdiyi ən böyük mirasdır.
Raquf Orucov bu dünyanın sərvətləri ilə deyil, mənəvi dəyərləri ilə yaşamışdı. Onun ruhu sanki ailəsində bir həyat kompasına çevrilib—“ Hansısa qərarı versəydik, Raquf bəy razı olardımı?” sualı ailədə hər zaman yönverici olub. Onun olmaması həyatın sonu deyil, lakin varlığının hər an hiss olunması həyatın mənasıdır.
Həyat insanı bəzən zamanla yox, xatirə ilə ölçməyə məcbur edir. Sevinc xanımın dili ilə səslənən bu son epizodlar Raquf Orucovun ailəsi ilə yaşadığı, lakin paylaşa bilmədiyi bütün anların sükutlu salnaməsidir. Onun varlığı, hərbi geyimi ilə həyatın içindən keçən portret kimi yaddaşlarda qalır. Gəldiyi hər an bayram idi, çıxdığı hər addım təkcə evdən deyil, bir dövrün içindən idi.
Son şəkil — uşaqların ətrafına yığılması, qardaşlarının gülüşü, həmin o yarım saatlıq bayram — bir ailənin tarixində əbədiləşmiş rəmzə çevrilir. Ailəvi şəkil olmayıb, deyirlər. Amma hər bir xatirə, hər bir sədaqət epizodu, hər bir təskinlik cəhdi sanki görünməz fotolardır — ruhun albomunda əbədilik qazanan səhifələr.
Raquf Orucovun istirahəti yox idi, amma onun yanında olmaq istəyənlərin səssiz mübarizəsi vardı. Sevinc xanımın dediyi kimi: “Harda o çətinliyi yaşadısa, mən də onunla oldum.” Bu cümlə sadəcə ailə sevgisinin yox, ruhən yol yoldaşlığın poetik zirvəsidir.
Bizlər şəhidlərimizin adını yaşadırıq, bəzən heykəllərdə, bəzən küçə adlarında. Amma bu essemlə onu göstərdim ki, bəzən ən böyük abidə xatirələrdə qurulur — göz yaşlarında sərgilənir, səssiz fotoalbomlarda yazılır. Raquf Orucovun adı bir komandaçı kimi deyil, həyat yolunun dostu, ailəsinin dayağı, Vətənə doğulmuş bir insan kimi qalır.
Hər bir çətinlik vaxtla yüngülləşər deyirlər, lakin insan itkisi zamanla yox, səssizliklə dərinləşir. Sevinc xanımın göz yaşları bu essemdə təkcə bir hissin ifadəsi deyil, bütöv bir dövrün tarixidir. Raquf Orucovun yoxluğu, onun varlığının cüssəsini bir o qədər güclü hiss etdirir—çünki o, yaşadığı dövrün dayağı idi.
Oğulların müxtəlif sahələrdə təhsil almaqları, hərbi yoldan uzaq olmaları, ailənin şəhidlik yükünü zorla daşımaq istəməməsi bir seçim deyil—bir hörmətdir. Hərbçi olmaq ürəklə ölçülür, iradə ilə biçilir. Bu ailə isə, məhz bu iradənin mirasını yaşadır. Hər biri Raquf bəyin yolunu seçməsə də, onun əqidəsini yaşatmaqla xidmət edir.
Deyirlər, qəhrəmanlar yalnız döyüşdə tanınmaz—onlar qapıdan çıxarkən, son şəkildə, son bayramda, son sözdə yaşayır. Bu essem, elə həmin son şəkilin ədəbiyyatdakı izidir. Yaddaşlarda bir foto, sözlərdə isə bir ömür. Raquf Orucovun adına yazdığım bu yazım—bir ailənin səssiz harayı, bir xalqın qürur salnaməsidir.
P.S. Hər şey bitmir — sadəcə səslər dəyişir. Qapanan qapının səsi indi sükutla danışır. O şəkil donmur, sadəcə zamanla solğunlaşır. Bizə deyilənlər yox, deyilə bilməyənlər qalır.
Raquf Orucov evdən çıxmadı. O, evindəki pilləkəndə unudulan bir kölgə oldu. Qapı dəstəyindəki toxunuş — indi dilsiz bir xatirədir. Sevinc xanımın baxışları isə hər dəfə o qapıya yönələndə, zaman dayanır. Çünki bəzən qayıtmayanlar təkcə getmirlər — onlar səssizcə qalırlar, görünmədən.
İndi bir şəkil varsa — o, gülümsəyənlərin yoxluğunu göstərir. Susan bayramlar, gözlənməyən zənglər, açılmayan məktublar... hamısı bir şəhidin geriyə buraxdığı həyat kölgələridir.
Bu essem— bir səsdir: içdən gələn, susaraq danışan, ağrını göz yaşı ilə deyil, xatirə ilə deyən bir səs. Oxuyanın içini yavaşca çökdürən, kədərin səmaya qalxan tənhası kimi bir melodiyadır.
Müəllif: Fuad BİLƏSUVARLI, AYB və AJB üzvü, Prezident mükafatçısı
Məlumatlanmaq üçün Facebook səhifəmizi
Digər xəbərlər
Tarix: 11-07-2025 | Saat: 12:45
Bölmə:Özəl | çapa göndər
Böyük şair Məmmədhüseyn Şəhriyar deyirdi: "Şəhidlik bir səadət ki, hər kəs ona yetə bilməz." Bu sözlər zamanın sınağından keçmiş bir həqiqət kimi üz tutub bizə: şəhidlik yalnız bir itki deyil, Vətənin ucalığında bir zirvədir. Bu zirvəyə ucalanlar, canlarını torpağa qataraq bizlərə sabahı miras qoyanlardır.
Biz onları “Şəhidlər ölməz, Vətən bölünməz” deyə anırıq, lakin bu sadəcə şüar deyil—bu, qürurumuzun və ruhani borcumuzun ifadəsidir. Vətənin yollarında ömürlərini qoyan igidlərin xatirəsi hər bir azərbaycanlının yaddaşında bir nur kimi yaşayır. Onların ruhları qarşısında ehtiramla baş əyirik: Yeriniz cənnətlik olsun.
Bu gün biz o müqəddəs zirvəyə ucalmış bir igidin həyatına yaxınlaşdıq—Aprel döyüşlərinin şəhidi, “Murov qartalı” adı ilə tanınan polkovnik-leytenant Raquf Orucovun. Onun adına təkcə döyüşlərdəki igidliyi deyil, həm də ailəsinin Vətənə sədaqətindən doğan davamlı missiyası bağlıdır.
Raquf Orucovun həyat yoldaşı Sevinc Orucova ilə “Zəfər” Şəhid Ailələrinə Dəstək İctimai Birliyinin sədri kimi tanış olduq. O, bu ağrını unutmamış, səssizcə öz ömrünü şəhid ailələrinin dərdinə yoldaş olmağa həsr etmişdir. Sevinc xanım sadəcə bir həyat yoldaşı, bir vəkil, bir ictimai təşkilat rəhbəri deyil—o, həm də şərəfli bir irsin daşıyıcısıdır.
Raquf Orucovun ömrü qısa olsa da, onun hər bir günü Vətən eşqi ilə yoğrulmuşdu. Onun qəhrəmanlığı sadəcə döyüş meydanlarında qalmadı—bu ruh, bu məram Sevinc xanımın dilindən, onun fəaliyyətindən və şəhid ailələri üçün yaratdığı ümidlərdən boy göstərdi.
Beş il... Qarabağ uğrunda yazılan qürur və kədər dolu günlərin ötən zamanıdır. Hər yeni gün, bizə bir tərəfdən torpaqlarımızın azadlıq xəbərlərini bəxş etdikcə, digər tərəfdən şəhidlərimizin qapımıza gələn sükutlu xəbərləri ilə ağrılı xatirəyə çevrildi. Qürurla kədərin bir arada yaşandığı o günlər indi həm xatirə, həm də vətəndaş borcunun rəmzidir.
Bugünkü düşüncələr isə şəhidlik məqamına yeni bir baxışla yanaşır. Şəhidlik bir zirvədir—yalnız fiziki yox, mənəvi ucalığın simvolu. Bu zirvəyə çatanlar, əslində ruhları ilə bir xalqın taleyində işıq olur. Bu gün biz onları anarkən sadəcə bir ad çəkilmir—bir iradə, bir əqidə, bir Vətən sevdası yada düşür.
Polkovnik-leytenant Raquf Orucov isə bu anlayışın canlı təcəssümü idi. Hərbi geyimində yalnız silah deyil, bir ömürlük missiya daşıyırdı. Onun barəsində danışanlar deyirlər: o, sanki hərb üçün doğulmuşdu. Komandir olmaq onun sadəcə vəzifəsi yox, ruhunun çağırışı idi. Mülki həyata aid olan şeylər onda az idi—çünki o, bütövlüyü ilə Vətənə aid idi.
Sevinc Orucova bu ucalığın səssiz şahididir. Raquf bəyin həyatını onunla bölüşmək, Vətən məhəbbətini eyni çətin yollarla yaşamaq yalnız qürur deyil—dərin bir hissdir. O deyir: “Raquf bəy bizi əqidəli insan kimi formalaşdırdı.” Bu tərbiyə, bu mənəviyyat, fiziki yoxluğuna baxmayaraq, ailəsində yaşamını davam etdirir. Hər bir addımda “Raquf bəy olsaydı, buna necə baxardı?” sualı təkcə xatirə deyil—daxili bir kompasdır.
Raquf Orucovun şəxsiyyəti haqqında danışanlar onu “əsl Azərbaycan kişisi” adlandırırlar. Mərd, dürüst, qorxusuz, hərbi intizamla yoğrulmuş bir həyat... Ən adi anlar belə onda vətənpərvərliyin simvoluna çevrilirdi. Hərbi geyimi sadəcə forma deyildi—ruhun libası idi.
Raquf bəyin üç qardaşı olsa da, onların hər biri bir şeyi qəbul edir: heç biri onun xarakterində deyildi. Bu, onun şəxsiyyətinin təkrarsızlığını göstərir. Və bu gün biz onun irsini yalnız ailəsində deyil, xalqın yaddaşında da yaşadırıq. Onun adı bir çağırışa çevrilib—qürurla yaşa, əqidə ilə dayan, mərd ol, Vətən üçün yarat.
Raquf Orucovun varlığı təkcə hərb meydanında yox, evin hər anında, övladların seçimində, gündəlik yaşamın qərarlarında da hiss olunur. Onun şəhidliyindən sonra belə ailəsində zaman, duyğu və yön dəyişmədi—o, sanki ruhən onların içində yaşamağa davam edir. Çətin məqamda yuxuda yol göstərməsi sadəcə bir təsəlli deyil, inancın təcəssümüdür: o hələ də ailəsi ilə birgədir.
Bu xatirələrdən doğan dərinlik, şəhidin həyatının sadəcə heroik epizodlarla yox, təvazökar, doğma detallarla dolu olduğunu göstərir. Sevdiyi dovğa, kələm dolması, şirniyyatlar—bunlar onun sadəliyinin, ev həyatında göstərdiyi incə duyğuların sübutudur.
"Raquf şirniyyatı çox sevirdi. Dünyasını dəyişəndən sonra şirniyyat bişirməyi dayandırdım,” deyən Sevinc xanımın səsində isə bir dövrün bitməsini duymaq olur. Raquf Orucovun yoxluğu sadəcə fiziki bir itki deyil—bir həyat forması, bir evin ritmi, bir sevginin ətirli əlamətləridir.
Onun övladlarına verdiyi başlıca vəsiyyət isə təhsildir: oxuyun, savadlı olun, biliklə silahlanın. Bu, Vətənin azadlığı uğrunda döyüşən bir hərbçinin gələcək nəsillərə verdiyi ən böyük mirasdır.
Raquf Orucov bu dünyanın sərvətləri ilə deyil, mənəvi dəyərləri ilə yaşamışdı. Onun ruhu sanki ailəsində bir həyat kompasına çevrilib—“ Hansısa qərarı versəydik, Raquf bəy razı olardımı?” sualı ailədə hər zaman yönverici olub. Onun olmaması həyatın sonu deyil, lakin varlığının hər an hiss olunması həyatın mənasıdır.
Həyat insanı bəzən zamanla yox, xatirə ilə ölçməyə məcbur edir. Sevinc xanımın dili ilə səslənən bu son epizodlar Raquf Orucovun ailəsi ilə yaşadığı, lakin paylaşa bilmədiyi bütün anların sükutlu salnaməsidir. Onun varlığı, hərbi geyimi ilə həyatın içindən keçən portret kimi yaddaşlarda qalır. Gəldiyi hər an bayram idi, çıxdığı hər addım təkcə evdən deyil, bir dövrün içindən idi.
Son şəkil — uşaqların ətrafına yığılması, qardaşlarının gülüşü, həmin o yarım saatlıq bayram — bir ailənin tarixində əbədiləşmiş rəmzə çevrilir. Ailəvi şəkil olmayıb, deyirlər. Amma hər bir xatirə, hər bir sədaqət epizodu, hər bir təskinlik cəhdi sanki görünməz fotolardır — ruhun albomunda əbədilik qazanan səhifələr.
Raquf Orucovun istirahəti yox idi, amma onun yanında olmaq istəyənlərin səssiz mübarizəsi vardı. Sevinc xanımın dediyi kimi: “Harda o çətinliyi yaşadısa, mən də onunla oldum.” Bu cümlə sadəcə ailə sevgisinin yox, ruhən yol yoldaşlığın poetik zirvəsidir.
Bizlər şəhidlərimizin adını yaşadırıq, bəzən heykəllərdə, bəzən küçə adlarında. Amma bu essemlə onu göstərdim ki, bəzən ən böyük abidə xatirələrdə qurulur — göz yaşlarında sərgilənir, səssiz fotoalbomlarda yazılır. Raquf Orucovun adı bir komandaçı kimi deyil, həyat yolunun dostu, ailəsinin dayağı, Vətənə doğulmuş bir insan kimi qalır.
Hər bir çətinlik vaxtla yüngülləşər deyirlər, lakin insan itkisi zamanla yox, səssizliklə dərinləşir. Sevinc xanımın göz yaşları bu essemdə təkcə bir hissin ifadəsi deyil, bütöv bir dövrün tarixidir. Raquf Orucovun yoxluğu, onun varlığının cüssəsini bir o qədər güclü hiss etdirir—çünki o, yaşadığı dövrün dayağı idi.
Oğulların müxtəlif sahələrdə təhsil almaqları, hərbi yoldan uzaq olmaları, ailənin şəhidlik yükünü zorla daşımaq istəməməsi bir seçim deyil—bir hörmətdir. Hərbçi olmaq ürəklə ölçülür, iradə ilə biçilir. Bu ailə isə, məhz bu iradənin mirasını yaşadır. Hər biri Raquf bəyin yolunu seçməsə də, onun əqidəsini yaşatmaqla xidmət edir.
Deyirlər, qəhrəmanlar yalnız döyüşdə tanınmaz—onlar qapıdan çıxarkən, son şəkildə, son bayramda, son sözdə yaşayır. Bu essem, elə həmin son şəkilin ədəbiyyatdakı izidir. Yaddaşlarda bir foto, sözlərdə isə bir ömür. Raquf Orucovun adına yazdığım bu yazım—bir ailənin səssiz harayı, bir xalqın qürur salnaməsidir.
P.S. Hər şey bitmir — sadəcə səslər dəyişir. Qapanan qapının səsi indi sükutla danışır. O şəkil donmur, sadəcə zamanla solğunlaşır. Bizə deyilənlər yox, deyilə bilməyənlər qalır.
Raquf Orucov evdən çıxmadı. O, evindəki pilləkəndə unudulan bir kölgə oldu. Qapı dəstəyindəki toxunuş — indi dilsiz bir xatirədir. Sevinc xanımın baxışları isə hər dəfə o qapıya yönələndə, zaman dayanır. Çünki bəzən qayıtmayanlar təkcə getmirlər — onlar səssizcə qalırlar, görünmədən.
İndi bir şəkil varsa — o, gülümsəyənlərin yoxluğunu göstərir. Susan bayramlar, gözlənməyən zənglər, açılmayan məktublar... hamısı bir şəhidin geriyə buraxdığı həyat kölgələridir.
Bu essem— bir səsdir: içdən gələn, susaraq danışan, ağrını göz yaşı ilə deyil, xatirə ilə deyən bir səs. Oxuyanın içini yavaşca çökdürən, kədərin səmaya qalxan tənhası kimi bir melodiyadır.
Müəllif: Fuad BİLƏSUVARLI, AYB və AJB üzvü, Prezident mükafatçısı
Məlumatlanmaq üçün Facebook səhifəmizi
Xəbəri paylaş
Digər xəbərlər
11-07-2025
